Touw en hebberigheid

Net terug van het touwtjesweekend 2009, georganiseerd door touwtjes.tk met een flinke dosis hulp van de mensen van bb-bdsm.nl. Mijn touwsetje zit in de wasmachine (hoewel ik niet zeker ben hoe je synthetisch hennep wast, kan wasmiddel kwaad?) Het was een prachtig weekend, en hoewel het jammer is dat het niet volgeboekt was, zorgde dat anderszijds voor een erg goede sfeer. Er was tijdens de workshops veel gelegenheid voor individuele begeleiding, en de beginnersworkshop werd op verzoek vaker herhaald dan op het programma stond.

Ik mocht onder begeleiding tijdens een workshop iemand in een suspension knopen. Vorige weekends was ik altijd blij om zelf te mogen hangen, maar dit weekend was het hoogtepunt echt dat ik de Bibliothecaris ging laten vliegen.
De Bibliothecaris is een lenige, lichte jongen. Het inknopen ging lekker snel, door het vele oefenen de rest van het weekend zat alles goed in mijn vingers. Met een paar rukjes hing hij op zijn zij. Uiteindelijk werd hij in hoog tempo rondgetold, waarna ik hem weer stilhing en ter aarde liet zakken. Het was een mooi moment, dat niet goed na te vertellen valt.

Behalve dat een ding me dwars zat: ik kwam touw tekort. Ik heb ongeveer 45 meter touw, vijf stukken van ongeveer negen meter per stuk. Meestal is dat net voldoende, nu was het net te weinig. Ik wil al tijden meer touw; helaas heeft ook voor mij de crisis toegeslagen. Daardoor zijn veel van de dingen die ik zou willen kopen, vooral op het gebied van kink, verre dromen geworden.

Als ik weer een baan heb, hou ik mezelf voor, koop ik een nieuw korset. Of dat e-book over bondage dat ik al een tijd wil. Of een leuk pakket aan latex-bodypaint. Sterker, ik zou eens op zoek kunnen naar een huis waar ik tenminste ruimte voor een suspension-punt heb. Het is alleen niet waarschijnlijk dat er binnenkort verandering komt.*

Ik probeer me te troosten met mijn herinneringen aan het weekend. Kinky spullen maakten me altijd al hebberig, en bdsm is een van die hobbies waar je nooit uitverzameld lijkt te raken. De nieuwe dikte cane, het volgende boek, dat ene kledingstuk wacht altijd lonkend tot je weer geld hebt. Hopelijk is het de moeite waard geweest als ik er aan de andere kant uitkom, en kan ik snel weer knopen met meer nieuw touw.

PS: touw is inmiddels uit de wasmachine, en net weer uit de klit. Het is verbazingwekkend hoeveel tijd van mijn leven ik bezig ben met dingen uit de war halen, als je bedenkt dat ik naast bondage ook brei.

*~*~*

*Heb ik overwogen te gaan pro-dommen? Jazeker, alleen zie ik geen enkele reden waarom de economie niet ook slecht zou zijn voor betaalde Meesteressen. Daar komt bij dat ik ook dit weblog min of meer anoniem bijhoud; ik ben bezorgd hoe mijn ‘normale’ leven zou worden beïnvloed. Maar, misschien een leuke discussie voor later.

Goed, en nu?

Weer een mythe aan barrels, dat dominanten nooit onzeker zijn: ik ben als dominant soms onzeker wat ik nu weer moet gaan doen. OK, vooruit: ik ben een switch; misschien hebben echte doms daar nooit problemen mee. De eerste keer dat ik de Oosterse Prins op bezoek had, en hij half ontkleed voor mijn neus stond, vroeg ik hem wat hij eigenlijk wilde.

“Wat, moet ik nu gaan toppen from the bottom?” was het antwoord dat hij me gaf (met een brutale glimlach om zijn lippen).

Dat gaf me gelukkig genoeg reden om hem eens flink aan te pakken, maar eigenlijk was ik opgelaten. Ik had echt even niet veel geweten om zo gauw te gaan doen. Bondage is meestal voor mij een handige keus, omdat ik daarbij niet een air hoef te hebben van de alwetende veeleisende ijsprinses; ik kan die dingen vast wel zijn, afgezien van ‘ijsprinses’ wellicht, maar het is wel omschakelen van ‘Nichi, zonnetje op kantoor’ naar ‘Nichi, gemene aartsslechterik’.*

Maar toch doet het zeer aan mijn ego als het me niet echt lukt. Ik probeer altijd vol te houden dat ‘echt’ nep is, en dat wat anderen vinden van mijn manier van spelen niet belangrijk is. Maar ik word giftig van mensen die aannemen dat als ik met mijn armen op mijn rug vastgebonden rondloop, dat wil zeggen dat ze iets over me te zeggen hebben; ik zou er mijn schouders over moeten ophalen (na losgemaakt te zijn). Ik baal als iemand mijn manier van spelen ‘vrouwelijk’ noemt. Ik wil stoer en ongenaakbaar zijn. Maar ik ben het niet. Ik sta ook soms vertwijfeld na te denken hoe ik in vredesnaam ga voorkomen dat degene met wie ik speel lachend wegloopt (touw lijkt te helpen).

Vastbinden en spelen met pijn, dat kan ik, maar ik heb twee zwakheden. Ik wil graag spelen met vernedering, maar het is moeilijker dan het lijkt. Je moet eigenlijk weten wat iemand zal raken, en dat ontdekken lukt me nog niet direct. Ten tweede ben ik nog niet zo goed in het verzinnen van opdrachten. Ja, ga jij maar lekker in een string naar het werk jongen, alsof ik het zelf nooit doe. IK haal daar niets uit, en we weten allemaal dat ‘service doms’ het fout doen.**

Toen ik dit voorlegde aan de Mooie Rooien stelden ze me gerust. “Ah joh, je hebt gewoon weleens dat het niet loopt. Je moet ook soms een beetje oefenen hoor.” Ze hebben gelijk. Het loopt soms juist prima. Bovendien zie ik vaak alleen wat er mis gaat, blijkbaar zeur ik graag over wat ik verkeerd doe.

Dus sluit ik af met het voornemen om eens flink te oefenen. Experimenteren is niet voor niets een van de leukste dingen in dit vak.

PS: groeten aan de jongeman die me vorige week liet weten dat hij mijn weblogje weleens las; ik heb een echt publiek, van meer mensen dan alleen de figuren die ik eindeloos aan hun hoofd zeur om mijn stukjes te bekijken!

*~*~*

*Ik ben echt wel een zonnetje op kantoor en heb het naar mijn zin waar ik werk, maar mijn contract gaat binnenkort aflopen; mocht iemand een baan weten als kinky blogjournalist of zoiets, hoor ik het graag op peachy.nichi@gmail.com

**Dit was sarcasme; wat heb je aan SM als het niet, op een bepaalde manier, voor beide partijen iets oplevert? Je hoeft natuurlijk niet altijd de sub lekker te kietelen op de manier die hij/zij het liefst heeft, maar uiteindelijk hebben de meeste doms toch het beste met hun subs voor?

Leren

Slaventraining is een veel-voorkomende fantasie en/of wens, van zowel dominanten als onderdanigen. Er is een populaire site volledig gewijd aan de vierdaagse training die vrouwelijke subs ondergaan, en het is iets dat in veel collarme profielen wordt genoemd. Pijntraining, waarin masochisten hun grenzen verleggen door steeds intensievere sessies, schijnt ook voor te komen. Soms bieden mensen je aan om ‘kennis te maken met je onderdanige kant’ door bij hen in de leer te gaan.

Maar dominantie moet zogenaamd aangeboren zijn.

Deels ben ik het daarmee eens: trekken aan een dood paard heeft geen zin, iemand die niet minstens een kleine kriebel van plezier voelt bij de gedachte de baas te mogen spelen, of iemand pijn te kunnen doen zonder daarmee een monster te zijn, kan een hoop trucs leren om zich dominant voor te doen: het zal niet baten als hij of zij de trucs niet WIL gebruiken.

Maar terwijl het niet zo gek is dat iemand met een onderdanige inborst moet leren om een echt goede slaaf te zijn, lijkt het me soms dat het taboe is om een ‘meester in de leer’ te zijn. Het is leuk om de nieuwe slaaf in te wijden, maar wie wil de eerste sub van een beginnende meester zijn? Behalve de aanleg om dominant te zijn, lijkt ook de kennis automatisch aanwezig te moeten zijn.

Misschien is dat de reden dat sommige doms veel waarde hechten aan hun jaren ervaring, zoveel dat sommige doms in hun tienerjaren of begin twintig proberen hun CV wat op te peppen met claims dat ze vanaf jonge leeftijd ‘aan bdsm deden’. Mij zetten dergelijke claims vooral aan het denken wat deze mensen dan zagen als sm ervaringen; is het echt sm als je sadistisch doktertje speelt met het buurjongetje/-meisje? Want in dat geval ben ik een switch sinds de vroege nineties, baby!

Bestaat er dan zoiets als een geboren dominant? Tuurlijk zijn er mensen die vanaf het begin beter aanvoelen wat ze moeten doen dan anderen. Dan moeten ze echter nog steeds de kans krijgen dat in de praktijk te brengen en te oefenen.

Het andere kamp beweert juist dat dominanten eigenlijk een tijdje sub moeten zijn geweest voordat ze een goede dominant kunnen zijn. Quatsch vind ik dat; moet je een tijdje paard zijn geweest voor je hoefsmid mag worden?

En dat mensen die dominant zijn op een manier die de sub leuk vind, niet ‘echt’ zijn? Flauwekul. BDSM moet voor beide partijen leuk zijn, en daarin moeten de spelers onderling uitmaken hoezeer de dom rekening moet houden met de wensen van de sub. Als je dominant zou zijn op een manier die je sub niet leuk vindt, denk ik dat je je sub snel kwijt bent. Ook als je juist te soft bent naar hun smaak.

Dus doms overal, oefen. En subs: wees dienstbaar, en help een dom met oefenen 😉

Luchtkastelen

en nadeel van on line naar liefdes- of spelpartners zoeken is dat het je de mogelijkheid biedt specifiek te zijn. Soms erg specifiek. Toen ik mijn eerste (wederzijdse) liefde ontmoette* dacht ik dat ik viel op lange mannen met donkere ogen en donker haar. Degene die ik trof was kort, blond en had een buikje. Hij ging gekleed in een wit gewaad en had een opplak-ribbel-neusje.** We bleven meer dan twee jaar bij elkaar.***

Ik begrijp dat iemand eisen stelt aan een toekomstige partner, spel- danwel liefdes-. Ik zou in mijn huidige leven niet snel iemand daten zoals dat eerste vriendje****, ook al pakte dat op zich goed uit. Mijn eisenpakket heeft echter een duidelijke uitsparing: voor veel van de dingen die ik vraag, geldt een “tenzij je erg leuk bent” clausule.

Natuurlijk zou ik graag een lange, athletische, verzorgde, talentvolle man met een diepe stem willen strikken, lief maar ondeugend, kinky en zelfverzekerd, onafhankelijk maar aanhankelijk. Maar ik besef ook dat ik zelf een mollig, onhandig klein meisje ben dat regelmatig vergeet naar de kapper te gaan, en met een garderobe die vooral bestaat uit spijkerbroeken en bloesjes: niet een vrouw die de mannenbladen zal halen of de modewereld zal veroveren.

Dus, het bovenstaande is geen eisenlijst. Het is een wensenlijst. En wensen komen zelden volledig uit. Bij mijn laatste ex zat ik er al behoorlijk dichtbij. Het was geen garantie voor eeuwigdurend geluk, zo bleek.

Wat soms op collarme.com bijvoorbeeld voorbijkomt, is wel heel specifiek. Ik voldoe nooit aan dat soort eisenlijstjes; misschien is dit skepticisme van mij alleen maar jaloezie? Toch vraag ik me af hoeveel reacties de man krijgt die zelf kalend is en een buikje heeft, maar een Barbie zoekt: een knappe vrouw, altijd opgemaakt, uitgebreide, zeer vrouwelijke garderobe en de talenten van een huisvrouw en klusser, tot aan die van een astronaut of neurochirurg. Vrouwelijke dominanten zijn overigens niet noodzakelijk beter.

De ‘klik’ van iemand tegenkomen in een ongedwongen sfeer is er helemaal af. Willen we in een tijd waar alles via het internet te bestellen valt, gecustomized en met shipping bij de prijs inbegrepen, misschien weleens te duidelijk zijn over onze eisen?

Op zich heeft het internet deze houding niet veroorzaakt. Al voor het internet echt een grote vlucht nam begonnen er rapporten op te duiken dat men zeker op de dating-markt kieskeuriger werd. Maar helpt deze houding? Vindt men echt een partner die beter past als men een compleet plaatje voor ogen heeft van de dingen die deze partner moet of mag hebben? Van vereiste eigenschappen tot aan getolereerde tekortkomingen?

Is het winkelen met een catalogus in de hand… of jagen op luchtkastelen?

PS: ik ben vast enorm hypocriet en spreek mezelf in dit weblog wel ergens tegen. Sorry. Ik ben maar een mens.

*~*~*

*Op mijn eerste Star Trek conventie… er zijn geen grenzen aan mijn smakeloosheid.

**Liefde is blind, en voelt niet aan ribbel-neusjes.

***Ach komop, ik was 17 toen het aanging en ietsje wanhopig, heb een beetje begrip :p

****Hoewel hij een duidelijke indruk op mijn liefdesleven zou achterlaten voor de jaren die volgden: bijna alle mannen met wie ik in mijn leven naar bed ben geweest hadden ‘iets’ met computers.

Privé

Chatters die gelijk privé willen met iemand met een vrouwelijk klinkende nickname, daar moet je voor uitkijken. Ik weet het wel. Ze zijn meestal uit op cyberen, ze willen dat je ze opbelt of ontmoet. Dat zeggen ze niet in de room… ze kijken wel uit.

Ik weet het, maar ik trap erin. Ik kan hem van tevoren zeggen dat ik niet ga cyberen, dat ik niet zijn meesteres word (dominante mannen doen dit minder dan onderdanige lijkt het). Maar het is heeeeel dringend dat hij mij, een vreemde, privé mag spreken. Want hij schaamt zich. Voor de rest van de room vol SM’ers.

De vraag? “Kunt u mij met andere dominante vrouwen in contact brengen?” Nee kerel, dat moet je zelf doen. Vervolgens volgt er verbaal geworstel van heb ik jou daar: nee, dit kon ECHT niet in de room, de vraag waar je dominante vrouwen kunt ontmoeten. Nee, dit is ECHT geen trucje of smoesje om toch hun zin te krijgen. Bel me… ik ben eerlijk waar op zoek naar informatie, en het is zo moeilijk. Bel me… of ik maak mezelf van kant. Bel me, en straf me voor dit gedrag.

Ik ben naïef. Ik ben dom en hardleers. Ik val ervoor, en hoop elke keer ondanks mijn skepsis dat dit een eerlijke vraag om hulp is. Voor ik het weet zit ik echter iemand die me heeft verteld dat hij vernederd wil worden uit te foeteren. Zijn zin te geven. Ik ben razend, en daar geniet hij van. Ik zou er niet op in moeten gaan, maar ik hoop, tegen beter weten in, altijd dat het uiteindelijk goed komt, dat hij me zal begrijpen als ik zeg, dat de beste manier om een goede indruk te maken is om mee te kletsen in de chat.

Ik heb mensen die ik aardig vond in de chat vaak genoeg in het echt ontmoet. Ik heb ermee gespeeld. Ik ben niet zo’n moeilijk mens. Maar daar heeft dit soort chatter geen geduld voor. Hij wil niet eens ontmoeten. Hij wil dat je hem NU opbelt… of hem nu op zijn donder geeft omdat hij voorstelt dat je hem opbelt.

Ondertussen is hij natuurlijk heel zielig. Het is allemaal zijn schuld. Het is zo moeilijk. Niemand begrijpt hem, anders zouden ze hem niet naar de algemene room sturen. Dan zouden ze hem niet zeggen dat hij voor dates op datingsites moet kijken, zoals collarme.com of bdsmzaken.nl. Niemand begrijpt zijn onderdanigheid als hij op allerlei manieren, van smeken tot mopperen tot zichzelf als een zielepoot presenteren, een dominante vrouw wil dwingen hem zijn zin te geven.

Ik geef toe dat er een tekort lijkt te bestaan aan vrouwelijke dominanten die een plaatsje hebben voor heteroseksuele mannelijke onderdanigen. Ik hoop werkelijk dat uiteindelijk iedereen een dekseltje voor zijn potje vindt. Ik ben alleen geen tupperware: ik pas niet automatisch bij iedereen omdat ik nou eenmaal een deksel ben, van een bepaalde leeftijd, met een bepaald geslacht, van een bepaalde geaardheid (kinky switch).

Ik besluit dat het tijd is voor een ander soort BDSM-spel en negeer de dwingeland een tijdje; het duurt niet lang voor hij zijn safeword gebruikt: “/exit”

De pijn van de beul

Toen Whipping Boy en ik laatst een feestje (dit feestje dus) verlieten, waar hij behoorlijk stevig was aangepakt door twee dierbare collega-pestkoppen terwijl ik van het uitzicht genoot, maakte hij een opmerking over zijn verwondingen.

Ik kromp een beetje ineen.

Net zoals ik een beetje ineenkromp toen hij eerder vertelde dat de littekens van de nagels van een meisje, die mee had gedaan met een van de eerste echte spellen waar wij beiden bij betrokken waren, nog steeds in zijn vel stonden. Of toen ik de striemen bekeek die ik had achtergelaten met een cane toen ik me een keer echt kwaad had gemaakt.

Ik ben namelijk een beetje een watje, en tamelijk gevoelig voor de emoties en pijn van anderen. Ik heb momenten, als ik een beetje labiel ben, dat ik huilende emoticons nauwelijks kan verdragen. Het aardige toeval wil dat ik steeds meer mijn draai vind als dominant en even minder behoefte heb aan subben, behalve bij bepaalde mensen… maar het sadisme in me wordt nog altijd getemperd door een grote mate van inlevingsvermogen. Te groot.

Ik ben voor dat soort gevoelens van medelijden, schaamte en spijt gevoeliger als ik niet helemaal in orde ben. Ik wil mezelf kunnen uitleven aan de ene kant, zo egoïstisch en gemeen zijn als ik wil. Maar na de zonde, soms tijdens, komt er een knoop in mijn maag en voel ik me opeens een klein vals zondaartje.

Een van de Mooie Rooien vindt dat ik me druk maak om niks. Volgens hem is het niet gemeen om een masochist te slaan; je slaat ze juist omdat je ze leuk vindt, en om ze een plezier te doen. Ik weet het; Whipping Boy houdt van de cane en vráágt er soms zelf om. Toen ik me kwaad had gemaakt, kwam dat omdat hij steeds achterom keek met een vragende blik of dat niet harder kon.

Maar als sub ben ik beslist geen maso of macho. Ik ben liever gewoon braaf. Omdat ik weet dat ik zelf een pijngrens van niks heb (kijk me gemeen aan en ik piep al), ben ik soms gevoelig voor tekenen van pijn in degenen met wie ik speel. Meestal durf ik wel te meppen… maar nog steeds duikt soms dat stemmetje in mijn hoofd op dat zeurt of ik wel weet hoeveel pijn dat doet.

“Doet het nog erg zeer?” vraag ik Whipping Boy na het feestje.

“Het voelt… raar.” Hij glimlacht.

“Het spijt me, had ik moeten ingrijpen?”

“Nee joh. Doe niet zo gek.”

Ik krijg een knuffel van hem. Ik weet waarom ik soms moeite heb hem pijn te doen: hij is zo lief.

Een feest voor gewone mensen

“Oh, en heb het maar liever niet over bdsm, er zijn mensen bij die er even beter niks van kunnen horen.”

Ik ben uitgenodigd op de verjaardag van één van de leukste viespeuken die ik ken. Mijn eigen verjaardag van 2007 had ik geprobeerd te plannen op zo’n manier dat er een bdsm- en een ‘vanille’-feestje waren, wat niet geheel soepel verliep. Op dit feest is een aantal kinksters aanwezig, maar het is beter dat we het even niet over SM hebben. SM is namelijk raar en eng.

De dag erop is er een jongerenfeest van Samarium. Het was al een hele tijd het gesprek van de dag, en veel vaste gasten van de site en het forum zijn van plan te gaan. Een nieuw gezicht in de chatroom meldt, dat hij ergens wel wil langskomen, maar het eng vindt. Waarom kan hij niet uitleggen… is het misschien dat SM raar is, en dus SM’ers ook? Zelfs als je zelf een kinkster bent?

Ik was zelf ook zenuwachtig op mijn eerste echte speelfeest. Ik ging naar BarX en kende gelukkig iemand die meekwam. Wat me de kriebels gaf, weet ik eigenlijk niet meer. Ik denk dat half het het idee was, dat door naar dit feest te gaan, ik definitief niet normaal meer was. Ik zou naar een feest gaan met enge mensen die kickten op pijn, vernedering, vrijheidsberoving. Ik zou zelf een eng mens zijn.

Maar rondkijkend op het jongerenfeest van afgelopen zondag zag ik enkel vrij normale jongeren, stoeiend, kletsend, met een colaatje aan de bar. Het enige abnormale was het feit dat de verlichting van de Sameplace (de plek waar de feesten gehouden worden) rood was. En dat je af en toe het geluid hoorde van klappen of pijnlijke kreten. Maar verder was het een feestje met mensen tussen de 18 en 30 die knuffelhoopjes bouwden op de banken en speelden met glowsticks. Niet geheel normaal misschien, maar ook niet bedreigend.

Op een feest als het JF is spelen niet verplicht. Wat misschien enger is dan het idee dat je plotseling over een bok gesleept wordt voor de spanking van je leven (dat is enkel weggelegd voor bepaalde bofkonten 😉 ), is het idee dat je contact moet leggen met een groep nieuwe mensen, die ook nog eens rondlopen met vervaarlijk uitziend speelgoed of in kleding die je niet gewend bent.

Op de vanille-verjaardag gaat het de hele avond niet over bdsm. We gedragen ons allemaal keurig en bepaalde anekdotes worden gekuisd opgediend.

Op het bdsm-feest gaat het niet de hele avond over bdsm. We gedragen ons allemaal keurig, spelen eens een keer, en kruipen daarna weer op de bank voor knuffels of naar de bar voor wat te drinken. Er valt geen onvertogen woord; voor vieze engerds zijn we best beschaafd.

Dus wees niet bang als je voor het eerst naar een kinky feestje gaat. Als het niet bevalt kan niemand je tegenhouden om weg te gaan. Tenzij de sleuteltjes van de boeien kwijt blijken te zijn.

Coming out

Elke maand kijk ik terug op de vorige en denk, wat was ik DOM een maand geleden! Elk jaar bekijk ik mijn fouten van het vorige en schaam me een beetje. Vorig jaar rond deze tijd, ongeveer op 14 maart, kwam ik bij Samarium terecht. Na een tijd van halfslachtig experimenteren met BDSM was ik vrij, vrij! Ik mocht doen wat ik wilde, het gevaar opzoeken, en mezelf impopulair maken bij een hele nieuwe groep mensen (grapje).

Het was geheel nieuw, een echte kinkster te zijn. Ik wilde weinig liever dan het erover hebben, het een onderdeel van mijn leven maken. Het was lente, en ik heb al eerder geschreven wat dat doet met mijn hoofd: het wordt er niet verstandiger op.

In die periode heb ik een paar enorm stomme dingen gedaan, gelukkig met niet enorm grote consequenties, maar toch. Ik wilde enorm graag ‘uit de kast komen’ naar mijn gewone vrienden, bijvoorbeeld. Dus, besprak ik sm en mijn persoonlijke kinky leven misschien te enthousiast met mensen die er geen behoefte aan hadden.

Ik maakte er soms een aankondiging van, soms vertelde ik het tussen neus en lippen door, en soms ging het bijna per ongeluk. Het was me niet te doen om de shock-waarde, of om ze te bekeren. Ik wilde meestal vooral uitleggen waar al die leuke nieuwe vrienden opeens vandaan kwamen. Soms, omdat ik mijn ‘normale’ seksleven ook met die vrienden besprak, en me nauwelijks realiseerde dat dit ze misschien zou shockeren.

Ik vertelde het behalve aan vrienden ook aan mijn therapeut en artsen die ik bezocht, voor het geval het belangrijk was; ik heb het mijn tandarts voornamelijk niet verteld omdat ik met mijn mond open lag.*

Soms ging het goed. Een van mijn vanille vriendinnen nam het goed op, was geïnteresseerd om te horen over wat er speelde in mijn leven en vond het mijn zaak wat voor rarigheid ik uithaalde; ze vond het vooral grappig. Bij een andere vriendin trad een miscommunicatie op waardoor ze weken zich afvroeg waar ik toch gebleven was, terwijl ik gewoon lol aan het trappen was met kinky lui. En een derde vriendin, die ik het al eens eerder dacht verteld te hebben, vond het maar niks… en vertelde het door aan mensen die me nauwelijks kenden, maar net goed genoeg.**

Had ik eerst moeite het stil te houden, later wou ik af en toe dat ik mijn mond gehouden had. Het heeft nadelen als je bekend komt te staan als ‘die ene die aan sm doet en het iedereen vertelt’, omdat soms mensen aannemen dat je er dus geen bezwaar tegen hebt als het doorverteld wordt.

Ondertussen ben ik een beetje minder opgewonden over mijn nieuwe spannende leven. Ik zit niet meer zo vaak mogelijk op de Samarium-chat (hoewel ik nog regelmatig kom, wees niet bang) en lees het forum zelden nog; alles lijkt al eens besproken. Achteraf had ik misschien mijn mond moeten houden, maar ja… achteraf weet je altijd beter.

*~*~*

*”Hihi, wisht u dazze zo wi’je oo gewruiken bij esh-em?” (Wist u dat ze zo’n bitje ook gebruiken bij sm?)

**ik moet erbij zeggen dat de manier waarop ik met mijn nieuw-gevonden hobby omging niet de juiste was; ik heb nooit beweerd dat ik perfect ben.

Lente

Het is koud, winderig en er zijn ongeveer drie zonnige dagen geweest dit jaar, maar in mijn hoofd is de lente aangebroken. Was ik een maand geleden nog volkomen miserabel, wars van liefde en libido-arm, op dit moment voel ik me verliefd zonder dat daar een reden voor is, of zelfs een ontvanger.

Ik voel me maarts in februari. Mijn buik zit vol vlinders terwijl het rupsenseizoen nog niet eens aangebroken is. Ik flirt met alle mannen die ik enigszins aantrekkelijk vind, omdat het flirten me zoveel plezier doet. En opeens lijken er zoveel te zijn; ongeneerd verlustig ik me aan oude vrienden, vage bekenden en horeca-personeel dat me nooit eerder heeft gezien.

Mijn bdsm-dip lijkt ook over; ik ben ingeknoopt door een van de mensen van touwtjes.tk en ik heb er ouderwets veel lol in gehad, ook al zag ik er eigenlijk tegenop. De bloemen komen uit hun bol, en Nichi wordt tevreden in een bolletje geknoopt.

Rond oud en nieuw zag ik het even niet zitten. Mijn zoektocht naar een relatie met een bdsm-kant is tot dusver mislukt. De dates die ik heb gehad waren niet om over naar huis te schrijven, en dat was niet gek; ik was zelf ook niet erg leuk, waarschijnlijk. Zelfs seks voor de lol kreeg een vervelende bijsmaak door een incident dat ik wil vergeten.

Gelukkig had ik veel lieve vrienden die me door de winter heen hielpen.  Als seks en liefde je dwars- of tegenzitten, dan is vriendschap het beste dat je kan overkomen.

Ik besef nauwelijks dat de meeste mensen me niet aantrekkelijk zullen vinden. Klein, dik, kort bruin haar… het doet er niet toe, ik voel me Marilyn Monroe. Dat levert me soms een realiteits-check op* maar ik blaak nog steeds van het zelfvertrouwen. Ik kus mijn teamgenootje op zijn voorhoofd als hij het niet verwacht en vermaak me om zijn blos. Ik kan er niks aan doen: het is nou eenmaal lente!

Ik ben geen groot verleidster, eigenlijk. Ik zou het graag zijn maar ik ben een hopeloos slechte slet. Dat is lastig, maar dit lijkt me de tijd om daaraan te schaven; ik heb alleen geen idee hoe. Voorlopig gedraag ik me nog maar als een dertienjarige jongen op vrijersvoeten. Daar ben ik tenminste goed in.
Het is februari en koud. Het voelt als lente: ik ben hot. Het jachtseizoen is weer geopend, de truien mogen ingeruild voor bloesjes; Nichi heeft de lente. In haar bol, en in haar lijf.

*~*~*

*bijvoorbeeld als mensen het GEEN goed idee vinden dat ik een knoopje losmaak om de tegenstander bij de debatwedstrijd af te leiden.

Authentiek.

Waarschijnlijk heb ik al eerder gezegd dat ik me soms geen echte sm’er voel. Ik heb het idee dat wat ik wil en leuk vind, maar vooral ook wat ik niet wil, duidelijk maakt dat ik de verkeerde instelling heb.

Ik ben bang om onderdanig te zijn, en heb het idee dat ik geen goede domme ben.  Ik vind sommige pijn leuk, maar nou net geen pijn van zwepen, canes en andere dingen waarmee je kunt slaan. Ik vind het leuk en opwindend om mannen te slaan en te treiteren, maar het is niet een van nature ingebakken wens.

Mijn fantasie is anders dan de praktijk, zoals ik eerder al schreef. In mijn fantasie ben ik enorm maso, in het echt niet. In mijn fantasie ben ik heerlijk nederig, terwijl ik dat in de praktijk niks vind. Maar waar ik nooit over fantaseerde, bondage, blijkt mijn grote liefde te zijn.

De pijn van touw is precies goed. Niet te licht, niet te zwaar, heerlijk. De uitdaging van bondage is prima af te stemmen:  er zijn bondages waarin ik heerlijk weg raak op de lekkere pijn, of waarin ik vecht met mijn lijf en alles doe om het gewicht te kunnen verplaatsen. Ik hoef niet onderdanig te zijn voor touw, dat maakt namelijk niet uit voor het spel. En als knoop-top hoef ik niet dominant te zijn, maar kan ik gezellig met een bottom spelen zonder me druk te hoeven maken over of ik wel echt overwicht heb. Als de bottom meewerkt bij het inknopen, heb ik geen overwicht nodig. Hij of zij zit vast!

Voorlopig denk ik dat dit mijn voornaamste interesse is. Op zich heb ik wel iets onderdanigs, maar meestal is dat tijdelijk en erg persoonsafhankelijk. Ik laat me makkelijker inknopen door een onbekende dan dat ik me laat slaan of laat commanderen. Misschien ontmoet ik nog iemand bij wie onderdanig zijn erg goed voelt; voorlopig hou ik het op geknoopt worden (of knopen en een beetje meppen).

Echte sm’er of niet, ik ben in elk geval een echte Nichi. Soms ben ik kinky, soms niet zo; dat moet maar logisch genoeg zijn.