Nichi, de stalker.

Ik ben niet verliefd. Ik heb mijn eigen geliefde, jij de jouwe. Toch krijg ik je niet uit mijn hoofd, zoek ik alles op over je wat er te vinden valt op internet, denk ik bij elke auto van het merk dat jij rijdt aan je. Ik moet me inhouden geen contact met je te zoeken… en slaag daar niet in. Ook al hou ik tegen mezelf vol dat JIJ maar eens als eerste sms’t. Al is mijn agenda propvol met andere verplichtingen, ik zou graag dingen omgooien zodat ik een afspraak met je kan maken.

Ik ben een sukkel.

Samenleven en oud worden doe ik met mijn Bibliothecaris, maar wat ik voor jou voel is nieuw. Misschien slijt dat nog. Maar op dit moment ruikt mijn innerlijk roofdier je bloed, en wil jagen, jagen. Je stalken en opvreten. Zien hoe je trotse houding het begeeft onder mijn aanval. Hoe je de strijd eigenlijk veel te makkelijk opgeeft. Als jij mij bezeert, wakkert dat mijn bloeddorst alleen maar verder aan.

Je hebt de heerlijkste, smerigste fantasieën. Ze laten geursporen achter in mijn brein. Het roofdier snuffelt en volgt ze. Aan het eind van de sporen is echter alleen nog die belofte: later, misschien, in het echt.

Ik ben niet verliefd. Het is de roes waar ik aan verslaafd ben. Stom genoeg maakt het feit dat jij me die nu in elk geval zo intens kunt geven, jou tot een machtige martelaar, mij tot een slaaf van mijn sadistische lusten.

Ik spreek je aan de telefoon en het gesprek is kort en zakelijk. Ik voel me beslist ‘uncool’, alsof ik je belde om te vragen of je interesse hebt in een goedkoper telefoonabonnement, of of het mogelijk is de afspraak met mijn baas een uurtje te verzetten. Ik begrijp erg goed waarom mensen verbaasd zullen zijn te horen dat je niet altijd dominant bent.

Zo kil als je toon is, zo warm word ik van binnen als ik eraan denk wat ik met je kan uithalen.

Ik ben een sukkel.

Ik ben een enge, enge stalker. En ik kom achter je aan.