Privé

Chatters die gelijk privé willen met iemand met een vrouwelijk klinkende nickname, daar moet je voor uitkijken. Ik weet het wel. Ze zijn meestal uit op cyberen, ze willen dat je ze opbelt of ontmoet. Dat zeggen ze niet in de room… ze kijken wel uit.

Ik weet het, maar ik trap erin. Ik kan hem van tevoren zeggen dat ik niet ga cyberen, dat ik niet zijn meesteres word (dominante mannen doen dit minder dan onderdanige lijkt het). Maar het is heeeeel dringend dat hij mij, een vreemde, privé mag spreken. Want hij schaamt zich. Voor de rest van de room vol SM’ers.

De vraag? “Kunt u mij met andere dominante vrouwen in contact brengen?” Nee kerel, dat moet je zelf doen. Vervolgens volgt er verbaal geworstel van heb ik jou daar: nee, dit kon ECHT niet in de room, de vraag waar je dominante vrouwen kunt ontmoeten. Nee, dit is ECHT geen trucje of smoesje om toch hun zin te krijgen. Bel me… ik ben eerlijk waar op zoek naar informatie, en het is zo moeilijk. Bel me… of ik maak mezelf van kant. Bel me, en straf me voor dit gedrag.

Ik ben naïef. Ik ben dom en hardleers. Ik val ervoor, en hoop elke keer ondanks mijn skepsis dat dit een eerlijke vraag om hulp is. Voor ik het weet zit ik echter iemand die me heeft verteld dat hij vernederd wil worden uit te foeteren. Zijn zin te geven. Ik ben razend, en daar geniet hij van. Ik zou er niet op in moeten gaan, maar ik hoop, tegen beter weten in, altijd dat het uiteindelijk goed komt, dat hij me zal begrijpen als ik zeg, dat de beste manier om een goede indruk te maken is om mee te kletsen in de chat.

Ik heb mensen die ik aardig vond in de chat vaak genoeg in het echt ontmoet. Ik heb ermee gespeeld. Ik ben niet zo’n moeilijk mens. Maar daar heeft dit soort chatter geen geduld voor. Hij wil niet eens ontmoeten. Hij wil dat je hem NU opbelt… of hem nu op zijn donder geeft omdat hij voorstelt dat je hem opbelt.

Ondertussen is hij natuurlijk heel zielig. Het is allemaal zijn schuld. Het is zo moeilijk. Niemand begrijpt hem, anders zouden ze hem niet naar de algemene room sturen. Dan zouden ze hem niet zeggen dat hij voor dates op datingsites moet kijken, zoals collarme.com of bdsmzaken.nl. Niemand begrijpt zijn onderdanigheid als hij op allerlei manieren, van smeken tot mopperen tot zichzelf als een zielepoot presenteren, een dominante vrouw wil dwingen hem zijn zin te geven.

Ik geef toe dat er een tekort lijkt te bestaan aan vrouwelijke dominanten die een plaatsje hebben voor heteroseksuele mannelijke onderdanigen. Ik hoop werkelijk dat uiteindelijk iedereen een dekseltje voor zijn potje vindt. Ik ben alleen geen tupperware: ik pas niet automatisch bij iedereen omdat ik nou eenmaal een deksel ben, van een bepaalde leeftijd, met een bepaald geslacht, van een bepaalde geaardheid (kinky switch).

Ik besluit dat het tijd is voor een ander soort BDSM-spel en negeer de dwingeland een tijdje; het duurt niet lang voor hij zijn safeword gebruikt: “/exit”

De pijn van de beul

Toen Whipping Boy en ik laatst een feestje (dit feestje dus) verlieten, waar hij behoorlijk stevig was aangepakt door twee dierbare collega-pestkoppen terwijl ik van het uitzicht genoot, maakte hij een opmerking over zijn verwondingen.

Ik kromp een beetje ineen.

Net zoals ik een beetje ineenkromp toen hij eerder vertelde dat de littekens van de nagels van een meisje, die mee had gedaan met een van de eerste echte spellen waar wij beiden bij betrokken waren, nog steeds in zijn vel stonden. Of toen ik de striemen bekeek die ik had achtergelaten met een cane toen ik me een keer echt kwaad had gemaakt.

Ik ben namelijk een beetje een watje, en tamelijk gevoelig voor de emoties en pijn van anderen. Ik heb momenten, als ik een beetje labiel ben, dat ik huilende emoticons nauwelijks kan verdragen. Het aardige toeval wil dat ik steeds meer mijn draai vind als dominant en even minder behoefte heb aan subben, behalve bij bepaalde mensen… maar het sadisme in me wordt nog altijd getemperd door een grote mate van inlevingsvermogen. Te groot.

Ik ben voor dat soort gevoelens van medelijden, schaamte en spijt gevoeliger als ik niet helemaal in orde ben. Ik wil mezelf kunnen uitleven aan de ene kant, zo egoïstisch en gemeen zijn als ik wil. Maar na de zonde, soms tijdens, komt er een knoop in mijn maag en voel ik me opeens een klein vals zondaartje.

Een van de Mooie Rooien vindt dat ik me druk maak om niks. Volgens hem is het niet gemeen om een masochist te slaan; je slaat ze juist omdat je ze leuk vindt, en om ze een plezier te doen. Ik weet het; Whipping Boy houdt van de cane en vráágt er soms zelf om. Toen ik me kwaad had gemaakt, kwam dat omdat hij steeds achterom keek met een vragende blik of dat niet harder kon.

Maar als sub ben ik beslist geen maso of macho. Ik ben liever gewoon braaf. Omdat ik weet dat ik zelf een pijngrens van niks heb (kijk me gemeen aan en ik piep al), ben ik soms gevoelig voor tekenen van pijn in degenen met wie ik speel. Meestal durf ik wel te meppen… maar nog steeds duikt soms dat stemmetje in mijn hoofd op dat zeurt of ik wel weet hoeveel pijn dat doet.

“Doet het nog erg zeer?” vraag ik Whipping Boy na het feestje.

“Het voelt… raar.” Hij glimlacht.

“Het spijt me, had ik moeten ingrijpen?”

“Nee joh. Doe niet zo gek.”

Ik krijg een knuffel van hem. Ik weet waarom ik soms moeite heb hem pijn te doen: hij is zo lief.

Wachten

Het is altijd warm in ziekenhuizen. Zesde etage, infectieziekten. Koffie, thee en water staan op een tafeltje, er liggen tijdschriften. De dames achter de balie zijn opgewekt en vriendelijk.

De eerste keer dat ik hier kwam, was twee weken na mijn fout. Ik had niet verwacht dat iemand bezwaar zou maken tegen een condoom. Sukkel, sukkel die ik ben. Ik hoefde niet lang te wachten op mijn beurt. Ik had een mooi slipje aangetrokken; zelfs voor een vrouwelijke verpleegkundige wilde ik er wel een beetje goed uitzien. Bovendien ben ik potentieel vernederende situaties graag voor met killer onderbroekjes.

Het viel mee. Binnen een paar minuten was de boel uitgeborsteld met twee wattenstaafjes en was ik onderweg voor mijn prikken. Een paar mililiter bloed later mocht ik naar huis, om te wachten.

Een week later kwam voorlopige uitstel van executie: niks gevonden. Maar de rottigste ziektes doen er het langst over om hun aanwezigheid kenbaar te maken; ik zou twee maanden later terugkomen. Het hoger beroep was nog niet gewonnen.

Opeens begon ik me echt zorgen te maken. Ik moest weer wat bloed inleveren; de verpleegsters van de prikafdeling hadden een routineuze dag terwijl ik peentjes zweette bij het idee wat de uitslag zou kunnen zijn. Ik moest deze keer twee weken wachten op de uitslag, en werd met de week zenuwachtiger.

“Men probeert het weleens te laten lijken alsof van elk slippertje je kruis zal wegrotten, maar dat is overdreven hoor.” Het beurde me nog steeds niet op.

Het is altijd warm in ziekenhuizen. Hoewel het is om de zieken niet nog erger kou te laten vatten, doet het me voelen alsof ik al koorts heb. Misschien is niet de temperatuur de reden dat ik me koortsig voel. Ik slik. Ik probeer mezelf opgewekt te houden; ik, Nichi, ben opgewekt… want als ik dat niet ben, gaat het geheid mis.*

Een dokter vraagt of ik zijn patiënt ben, maar ik herken hem niet; de dokter die ik moet hebben was toch die wat oudere man die me de eerste keer mijn uitslag gaf? Een andere dokter, een die me bekender voorkomt, komt me halen.

De wandeling door de gang lijkt lang maar is het niet. We komen een spreekkamer binnen, hij gaat zitten en bekijkt het document. Er flitst door mijn hoofd dat het vast ernstig is als hij zoveel tijd neemt.

“Alles negatief, geen hepatitis, syfilis of HIV. Mooi. Had je verder nog vragen?”

Ik ben een beetje verbijsterd. DIT is alles waar ik me weken over heb zorgen gemaakt?

“Uh, nee, ik heb geen vragen als ik gezond ben.”

“OK, prima.”

Met een handdruk is mijn vonnis geveld. Vrijspraak zonder ophef. En ik hoefde niet eens het lot om te kopen door een extra mooi slipje aan te doen!

*~*~*

*Als ik niet opgewekt ben, word ik onzeker. Dat is precies wat me überhaupt in deze situatie verzeild heeft doen raken.

Sexy

Ik voel me sexy, maar ben het voor de meeste mensen waarschijnlijk niet. Ik heb geen dijk van een lijf. Ik heb niet veel ervaring. Ik heb geen idee hoe mijn seksuele vaardigheden zijn, er zijn van die dingen die niet altijd tegen je gezegd worden.*

Maar dat is een terzijde van mijn punt: ik voel me sexy. Ik heb me sexy gevoeld vanaf mijn vroegste puberteit. Ik koos de badschuim die ‘sensual’ heette te zijn. Ik baalde dat er geen sexy kleren in mijn maat waren (OK, dat kwam iets later). Nog steeds zit die spagaat tussen de indruk die ik wek, een seksloos, onhandig, dik meisje met een scheve neus, en hoe ik me voel, als een verleidster (die overigens veel moeite heeft wie dan ook te verleiden).

Dus, stiekem ben ik de bezitter van sexy parfums, één paar sexy laarzen dat ik nooit draag, een aardige collectie make-up, rare boeken over seks** en natuurlijk wat kinky seksspeeltjes. Bovendien heb ik een veeeeeeeel te grote mond en praat veel over seks… maar ook omdat ik het een enorm interessant verschijnsel vind. Ik praat er dus ook graag op een wetenschappelijke manier over.

Op de ene of andere manier vertaalt mijn zucht naar lekker eten zich ook naar een gulzigheid op het gebied van mijn andere zinnen. Ik lust wel worst! Er gaan grapjes over dikke meiden en seks, zoals dat dikke vrouwen lekker zijn in bed om toch dat evolutionaire voordeel te hebben, maar ik vraag me af, zou het niet te maken hebben met het feit dat mensen dik worden omdat ze graag hun tong strelen? Zijn die mensen ook meer geneigd erotisch gestreeld te willen worden?

Er is weinig spannends aan een etentje met een partner die nauwelijks eet. Slanke vrouwen die in een restaurant enkel een salade kiezen zijn net zo goed het onderwerp van grappen als dikke vrouwen die van seks houden. Dat eten en seks, en eetlust en libido, met elkaar te maken hebben is niks nieuws. Veel lustopwekkers zijn voedsel***; borstvoeding koppelt voor eeuwig eten aan seksuele lichaamsdelen van de vrouw.

Ik voel me sexy, in dit dikke lijf dat zo graag geniet. Ik probeer zoveel mogelijk dat gevoel van aantrekkelijkheid ook uiterlijk te maken: ik probeer mooi te bewegen, mijn lichaam goed te verzorgen, kleding en accesoires te dragen die ik zelf sexy vind.

Mensen zullen dat misschien een raar idee vinden, een dikkerd zoals ik die zichzelf beschouwt als een sensuele vrouw. Maar seks zit bij mensen grotendeels in het brein; ik doe er alles aan mijn fysiek op een lijn te brengen met mijn gemoed**** maar ik kan alleen maar hopen dat ondertussen mijn brein de boodschap een beetje helpt overkomen…dat ik heus wel sexy ben.

*~*~*

*bovendien kom ik (geloof ik) naar anderen vaak over als een vunzige clown: er worden wel grappen gemaakt over seks, maar je kunt je niet voorstellen dat degene die ze vertelt de daad zelf weleens verricht.

**een koffietafelboek over Japanse erotische kunst, een boek over pijpen, een boek over taoïstische seks, een boek over spanking en een boek over daten voor kinky meiden. Nuttig? Nee. Leuk? Absoluut.

***oh ja, en een boek over kruiden die als afrodisiacum te gebruiken zijn.

****inclusief gezond eten en regelmatig sporten, sinds kort!

De Prik

In een eindeloze reeks pogingen om toch vooral niet burgerlijk te zijn volgde laatst een ondeugend idee. Ik wilde mijn sexy kant* benadrukken door een extra gat in mijn lijf te laten maken, en wel zo dat ik bepaalde delen van mijn anatomie die voor mijn seksleven belangrijk zijn, kon versieren met leuke meisjesachtige sieraden.

Eigenlijk begon het met een zaadje van een idee. Ik hoorde van andere vrouwen die ik ken die intieme piercings hebben en begon erover na te denken. Na een paar weken was het zaadje rijp: ik wilde er zelf een. Ik keek plaatjes. Ik las erover. Ik praatte met de mensen van wie ik wist dat ze er een hadden. Ik koos een verticale clithood piercing als mijn beoogde doel. Ik besloot bij Queen of Rings de piercing te laten zetten.

Er volgde ongeveer een week van wachten omdat ik een gelegenheid had waarbij een verse piercing erg lastig zou zijn. Maar vandaag zou de dag worden! Ik kwam op de valreep op tijd de zaak binnen en moest een papier lezen en een papier invullen en ondertekenen. Ik werd steeds zenuwachtiger.

Ik ging naar de behandelruimte. Er stond een soort ouderwetse tandartsstoel klaar met een plastic kleedje voor onder mijn billen. Er werd een gordijn dichtgetrokken en ik kon mijn schoenen, mijn broek en mijn onderbroek uittrekken. Ik plantte mijn achterste op het plastic kleedje en moest achterover gaan liggen. Het was niet een pose waarin ik hoop ooit gefotografeerd te worden: mijn bekken omhoog, benen gespreid en om de stoel gehaakt om niet naar achteren te glijden (puur psychologisch).

Vervolgens duikt de zeer vriendelijke blondine tussen mijn benen en veegt de boel af. Ze maakt een merkteken waar de Prik zou moeten komen. Er wordt geplukt en gekriebeld om te kijken of alles gaat passen. Ze kijkt zorgelijk. Ze pakt een metalen buisje dat mij tamelijk groot lijkt; het gaat even niet lekker voelen zegt ze. Het buisje wordt onder mijn clitorishuidje geschoven. Het voelt inderdaad niet lekker.

En dan beginnen de problemen. Ik zou geen last moeten hebben als ze eenmaal voorbij de clit is, maar nu blijkt dat de clit geen probleem is, alles ruim genoeg is, maar het velletje zelf voelt erg onprettig onder de druk. Dat hoort niet. Ze probeert het met engelengeduld zes keer. Elke keer blijft het pijnlijk.

Het lijkt haar niet verstandig zo door te gaan, het zou van een relatief makkelijke piercing weleens een ongewoon lastige kunnen maken. Ik ben teleurgesteld. Als een ervaren piercer het niet ziet zitten, durf ik het niet meer aan. Ik sta op van de bank en er blijft een plastic kleedje aan mijn kont plakken. Ik kan me weer aankleden.

Ik verlaat de zaak met net zoveel gaten en net zoveel geld als toen ik binnenliep. De piercer vertelt me dat het misschien over een paar weken beter gaat. Ik vraag het me af, maar ik ben wel van plan nog te gaan. Ik heb er desondanks een hard hoofd in.

Ik hoop dat het inderdaad een tijdelijk iets blijkt te zijn. Misschien is het een signaal. Misschien ben ik nou eenmaal niet iemand voor glimdingetjes op plekken waar ze zon niet vaak op schijnt. Gewoon burgerlijk.

*~*~*~*~*

*Meer over mijn moeizame relatie met mijn sexy kant in een later artikel. Beloofd. Als ik me daar niet aan hou mag je aan mijn kop zeuren. Nou zeuren sommige van mijn lezertjes toch wel aan mijn kop als ik niet vaak genoeg schrijf en dat is misschien maar goed ook. Ik hou van jullie hoor, zeurende lezertjes, en van de niet zeurende lezertjes ook.

Getikt

Wat ik vreesde is waarschijnlijk waar: ik ben een getikte trut. Kijk een keer vriendelijk naar me en ik laat je niet meer los. Ik zuig me vast aan je, vestig mijn hoop op je. Of in elk geval, zo lijkt het.

Ik vind het namelijk moeilijk om ‘cool’ te zijn. Ik heb soms zoveel bevestiging nodig dat ik mezelf er gek mee maak. Als ik iemand voor het eerst ontmoet en er gaan wat dingen mis, denk ik vaak gelijk dat het een ramp was; fase één is in werking.

Dan komt fase twee: Nichi gaat piekeren. In haar hoofd draaien scènes zichzelf af waarin de fouten en domme opmerkingen steeds dommer worden. Ze begint zich zorgen te maken, zeker als ze al meer dan 24 uur niks heeft gehoord van degene op wie ze denkt een rare indruk te hebben gemaakt.

Fase drie: Nichi houdt het niet meer en neemt contact op. Als dat contact niet gelijk beantwoord wordt, denkt ze het ergste: natuurlijk wil hij niks meer met je te maken hebben, tuthola!

Fase vier: Verwarring, verdriet en algehele malaise. Let vooral op hoe degene die ze bang is te hebben beledigd of zich raar tegen te hebben gedragen niks heeft gedaan om dit te veroorzaken. Niks zo duivels als je eigen onzekerheid.

Fase vijf: Wanhopig wachten op bericht.

Fase zes: Er komt een bericht! Snel, doe alsof je cool bent! Wat er was? Niks bijzonders hoor.

Fase zeven: Nichi graaft zichzelf verder in, blijft contact opnemen zonder dat er iets belangrijks te zeggen valt. Ze wil gewoon een praatje, en bevestiging dat ze niet gek is. Lijkt behoorlijk gek door steeds maar weer contact te zoeken. Wederom: het object van haar aandacht doet niks anders dan antwoorden, en neemt zelf geen contact op.

Na fase zeven lijkt het redelijk bekeken: Nichi is gek. Ze vertrouwt er namelijk op dat bovenstaand schema ook zal kloppen voor anderen dan zij. De belangrijkste persoon in haar leven vindt haar getikt.

Het is een zichzelf vervullende voorspelling: als je bang bent om jezelf voor gek te zetten en over te komen als een wanhopige zielepoot, dan is het onvermijdelijk dat je jezelf voor gek zet en wanhopig overkomt. Zelfs als je, als je er even over nadenkt, niet zo heel erg wanhopig bent.